Δυο σταγόνες της ίδιας Άνοιξης.
Μετά τη μπόρα σταθήκαμε πάνω σ’ ένα σύρμα, γεμάτο σταγόνες,
όμως μόνο εμάς φώτιζε το φως της λάμπας.
Στεκόμασταν εκεί και κοιτιόμασταν. Ερευνούσαμε ο ένας τον άλλον
Ξαφνικά αέρας φύσηξε και μας έφερε κοντά.
Ξαφνιαστήκαμε κι ας ήμασταν παιδιά.
«Πρέπει να ξέρεις, μωρό μου, ότι αυτός ο αέρας είναι επακόλουθο της μπόρας
κι ότι αυτός ο αέρας φυσάει πάντα, μόνο που αλλάζει κατευθύνσεις».
Το αποτέλεσμα ήταν να πέσουμε κάτω, στο γεμάτο σταγόνες χώμα.
Μπορεί να ξανασυναντηθούμε,
Όμως δεν θα ‘σαι πια η ίδια,
ούτε κι εγώ αυτός που ήξερες.
Καλή τύχη μωρό μου.
Όσο για μένα υπάρχουνε δυο λύσεις:
Ή να εξατμιστώ
Ή με τη μικρή μου δύναμη
να κάνω ένα γαρύφαλλο ν’ ανθίσει.
1 σχόλιο:
για μένα είναι ίσως το πιο τρυφερό ποίημα που έχεις γράψει και κυρίως οι δύο τελευταίοι στίχοι.
κάθε φορά που το διαβάζω με συγκινεί.
ΦΡΥΝΗ
Δημοσίευση σχολίου