GRAFITI ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ

Η απόφαση πάρθηκε μια βραδιά στον ΛΩΤΟ ή στο Γκασλάϊτ (το τελευταίο το είχα ξεχάσει και μου το θύμησε ο Μανώλης). Μέλη της ομάδας ο Ηλίας, εγώ, ο Μαχαίρας και ο Γιάννης. Προμηθευτήκαμε τα σπραίυ και το επόμενο βράδυ ξεκινήσαμε για το Λύκειο. Είμασταν αποφασισμένοι παρόλο το κρύο και την παγωνιά που επικρατούσε στην πόλη. Το φεγγάρι, μισοκρυμμένο πίσω από τα φορτωμένα με βροχή σύννεφα, ακουμπούσε την πλάτη μας και φώτιζε τα βήματά μας. Τυλιγμένοι στα μπουφάν μας και στα κασκόλ μας, περπατώντας σκυφτοί για να εμποδίσουμε τον παγωμένο αέρα να μπει στα πευμόνια μας, πλησιάσαμε την πόρτα του Λυκείου. Ο Ηλίας κέρασε τσιγάρο τον φρουρό του Στρατιωτικού Πρατηρίου κι έτσι εξασφαλίσαμε τη σιωπή του. Πηδήξαμε τα κάγκελα με ευκολία (ήμασταν, βλέπεις, προπονημένοι επειδή κάναμε με τον ίδιο τρόπο κοπάνες για να πάμε στο καφενείο του κυρ Νίκου, λίγα μέτρα μακριά από το Λύκειο) και αμέσως, χωρίς καθυστέρηση, κατευθυνθήκαμε στον χώρο του σχολείου μας πίσω από το Κλασικό Λύκειο, γνωστό και ως Καπνιστήριο. Κανένα εμποδιο δεν φαινόταν να υψώνεται μπροστά μας. Πρώτος άρχισε ο Γιάννης, μόνο που δεν θυμάμαι ποιο ήταν το συγκρότημα που έγραψε στον τοίχο. Άκουγε όμως τραγούδια ψυχεδέλικής ροκ, οπότε θα έγραψε κάποιο συγκρότημα που παίζει ανάλογη μουσική. Δεύτερος ο Μαχαίρας, λάτρης των Doors, αποτύπωσε το όνομά τους στον τοίχο του Λυκείου μας. Τρίτος ο Ηλίας, Heavymetallas και φανατικός οπαδός των AC/DC έγραψε κι αυτός τις μουσικές του προτιμήσεις. Τη στιγμή όμως που πήρα εγω στα χέρια μου το σπραίυ, τα σύννεφα δεν άντεξαν άλλο το βάρος της βροχής και την άφησαν να πέσει βαριά πάνω στην πόλη. Η κατάσταση ήταν δύσκολη και όσο περνούσε η ώρα γινόταν ακόμα χειρότερη. Η δύναμη των ανέμων δοκίμαζε τα εφηβικά κορμιά μας. Πάτησα με αποφασιστικότητα το σπραίυ κι έγραψα το πρώτο γράμμα των μουσικών μου προτιμήσεων. Εκείνη την εποχή άκουγα συνέχεια μουσική JAZZ κι έτσι δίπλα στην ψυχεδελική ροκ, στους DOORS και στους AC/DC θα έμπαινε ισάξια και η JAZZ. Παρόλη την βροχή που χτυπούσε το πρόσωπό μου κατάφερα να γράψω και το δεύετρο γράμμα. Τότε συνέβη το αναπάντεχο: τέλειωσε το σπραίυ!!!! Φύγαμε βιαστικά οι άλλοι νικητές κι εγώ νικημένος. Την άλλη μέρα όλο το Λύκειο απορούσε τι εννοούσε οι ποιητής όταν έγραψε JA στον τοίχο του Καπνιστηρίου. Το δράμα μου ήταν ότι το JA έμεινε για όλο το χρόνο εκεί και με κοιτούσε με παράπονο μέχρι τον Ιούνιο.